‘Jongens, ik wil graag een fijne dag met jullie hebben. Laten we daar ons best voor doen. Praat je toch door mij heen, wat ik erg vervelend vind, dan komt je naam op het bord.’ In alle rust en duidelijkheid probeer ik tijdens mijn tweede rekenles in groep 5 mijn regels te vertellen. Daarna begin ik aan de les. Vanbinnen voel ik zenuwen. Hoe zal het vandaag gaan?
De laatste weken waren best wel spannend. De lessen in groep 5 lopen lang niet altijd even goed. Vooral het klassenmanagement, ‘orde houden’, vind ik moeilijk in deze groep. Dat maakt me weleens onzeker: word ik wel een goede juf? Gelukkig kan ik er goed over praten met mijn mentrix. Deze les hebben we samen goed voorbereid.
Geroezemoes
De kinderen hebben hun wisbordje op hun tafel gelegd. ‘Schrijf op: 8 x 7’, zeg ik tegen de kinderen. We denken vandaag na over keersommen en manieren om ze uit te rekenen. Ik zie de hoofden gebogen over de bordjes. ‘Gelukkig, ze zijn bezig’, denk ik. Dit is stap 1. ‘Juf, juf. Ik weet het. Ik wil het antwoord zeggen. Het is 56 want…’ Oh nee, daar begint het al. Dit was iets waar ik niet op hoopte. Nu komt het erop aan dat ik consequent ben. ‘Sam, ik wil graag je vinger zien’, zeg ik. Met een chagrijnig gezicht kijkt hij mij aan. Hè, nu hoor ik aan de andere kant van de klas ook al geroezemoes. Gaat dit nou echt de hele les door?
Waarschuwen
De meeste kinderen werken hard. Er wordt nagedacht, geschreven op het kladblokje, gegumd en verbeterd. Toch zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Sam opnieuw niet met zijn werk bezig is. Hij maakt gekke geluiden en is aan het kletsen met zijn achterbuurman. Ik denk na. Wat zal ik doen? Hem nu op het bord schrijven of toch maar weer waarschuwen? Ik kies voor het laatste. Ik weet dat ik consequent moet zijn en daarmee de relatie met het kind behoud, maar toch ben ik bang dat ik de relatie verpest door zijn naam op het bord te zetten. ‘Sam, ik wil dat je je potlood pakt en deze som nu afmaakt. Je kan het best!’
Twijfel
De bel gaat en de kinderen rennen naar buiten. Vanbinnen voel ik opluchting. Het is voorbij. Ik denk verder na. Waar kwam die onrust bij sommige kinderen vandaan? Pakte ik het wel goed aan? Kan ik wel een goede leerkracht zijn? Ben ik daar niet te onzeker voor? Een gevoel van twijfel komt in me op. Dit moet ik aan het eind van de dag bespreken met mijn mentrix!
Geboren juf
Als alle kinderen die middag naar huis zijn, ga ik ervoor zitten. Kom maar op met die feedback, ook al vind ik dat altijd wel wat spannend. Ik weet dat ik alles moet zien als een mogelijkheid om te groeien, niet als een fout. Samen met mijn mentrix bespreek ik de les. ‘Nog consequenter zijn, dat zal de onrust wegnemen!’ Ze vertelt mij dat het belangrijk is om je aan je woord te houden. ‘Doe wat je hebt gezegd aan het begin van de les. Pak ze maar aan! Ze weten dan wat ze aan je hebben en dat maakt ze rustig.’ Ik weet het, en dit bevestigt het nogmaals. Maar wat vind ik het lastig. ‘En meid’, vult mijn mentrix haar verhaal aan, ‘je bent een geboren juf. Twijfel niet aan jezelf. Je zult zien dat het vanzelf beter gaat’. Met deze woorden nog in mijn hoofd fiets ik aan het eind van deze leerzame dag weer richting huis.
Ook leraar worden?
Wil jij, net als Hennely, leraar worden en iets betekenen voor kinderen of jongeren? Van 1 tot en met 4 december kun je een kijkje nemen op onze hogeschool tijdens de open collegeweek. We vertellen je graag alles over de leukste hogeschool van Gouda en je kunt colleges volgen van onze opleidingen. Meld je snel aan!
