‘We hebben best veel haantjes in de klas.’ ‘Typisch juffen en meesters.’ Ik denk daar even over na. Hoe kan het dan wel goed gaan in de andere klassen? Dat zijn toch ook allemaal leraren-in-de-dop? Van mijn huisgenoten hoor ik verder alleen geweldige verhalen over hun nieuwe klas.
We stappen de gymzaal binnen. Het is er leeg. De banken staan wel in de vertrouwde u-vorm, maar wat we gaan doen is voor niemand duidelijk. We weten dat we deze ochtend geen normale gymles hebben. De les groepsdynamiek staat gepland. Speciaal voor onze klas.
Eerlijkheid
Iedereen vraagt zich af wat de docent voor ons in petto heeft, maar hij begint met een vraag aan ons: ‘Wat is volgens jullie belangrijk tijdens een les met teambuildingsactiviteiten?’ Vertrouwen, eerlijkheid, openheid, samenwerken - zo sommen we nog een paar dingen op. Onze docent knikt instemmend. ‘Deze les verwacht ik eerlijkheid van jullie. Als je iets niet fijn vindt van de ander, zeg het direct. Alleen dan kan deze les een succes worden.”
Voortbewegen
In de andere gymzaal staat een parcours klaar van verschillende activiteiten die we in groepjes van ongeveer zes studenten gaan doen. “Om de drie activiteiten moet je evalueren en wees dan eerlijk tegen elkaar. De uitleg staat op dit papier.” Alle opdrachten moeten we doen terwijl we met z’n zessen in vier hoepels staan. Nadat we hebben ontdekt hoe we het makkelijkste kunnen voortbewegen gaan we aan de slag.
Bij een van de eerste activiteiten moeten we ons groepje splitsen. Drie medestudenten zijn de instructeurs: zij moeten van een foto een bouwwerk beschrijven wat de anderen moeten bouwen. Ik merk zo dat wij als klas niet goed écht communiceren. Het eindresultaat is overigens bijna helemaal goed, maar we hebben hier wel ons best voor moeten doen. Terwijl het bouwwerk niet eens heel ingewikkeld was.
Vertrouwen
Een andere opdracht is om één groepslid staand op een matje naar beneden te laten glijden. Uiteraard met hulp. Dat vraagt dus veel vertrouwen. Iemand uit ons groepje gaat, ook al vindt ze het heel eng. We proberen een manier te vinden om haar altijd goed vast te houden. Uiteindelijk lukt het ons een mooie glijbaan te maken en komt ze veilig beneden. We zijn als groep trots op ons en op haar: ‘Dit is echt een overwinning voor mij, ik vond het zó eng!’ Er was vertrouwen en blijkbaar kan er vertrouwen zijn. Dat geeft moed voor het vervolg.
Geen echte klas
Het loopt al vanaf het begin niet helemaal goed in de klas. Er is geen ruzie, maar wel een groot gebrek aan vertrouwen. We vinden het moeilijk een klas te vormen. Docenten merken dit ook. We praten veel, komen in grote aantallen te laat en reageren snel op elkaar waardoor de wat stillere mensen niet de ruimte krijgen om hun zegje te doen. Erover praten als klas helpt niet, want ‘wij zien het allemaal wel’. Het is gezellig, waarom zouden wij moeilijk doen?
Ook de werkweek in periode 1 veranderde weinig. Wat de docenten al hadden zien aankomen gebeurde. Het intensief met elkaar optrekken zorgde bij ons voor spanningen. En dat leidde tot een paar hevige ruzies. Gelukkig werd alles toen weer goed uitgepraat en konden we de week erna vol frisse moed aan de nieuwe periode beginnen. Toch veranderde er - naast wat nieuwe vriendschappen - voor ons als klas niet veel.
Inzet
Daarom offerde onze gymdocent in de derde periode zijn gymles op voor een les groepsdynamiek. Ik kijk terug op een goede, fijne en open les. Ook ben ik dankbaar dat Driestar hogeschool, onze gymdocent en andere docenten laten zien dat ze zich op deze manier willen inzetten voor ons. En wat deze les voor onze klas gedaan heeft? Dat wordt vanzelf duidelijk. Voor nu hebben we afgesproken binnenkort iets met elkaar te gaan drinken – als de restaurantjes in Gouda weer open zijn. In ieder geval is zeker: wij hebben de weg omhoog weer gevonden! En dat is een les die we zomaar mee kunnen nemen in onze praktijkstages of straks als we leerkracht zijn.
