‘Mijn vader doodde mijn beste vriendin. Mijn moeder had elke week een andere vriend. Liefde heb ik nooit gekregen. Ik leerde al vroeg voor mijn broertje zorgen. Heb overal en nergens gewoond. En toen werd ik zwanger …’
Het was op een zaterdagavond. Ik had een avonddienst op mijn stage in Het Babyhuis, een stichting die opvang biedt aan baby’s, voor wie moeders tijdelijk extra ondersteuning nodig hebben bij de zorg voor hun baby. Ik zat naast haar op de bank. We hadden een moment samen. Geen laptop, geen telefoongesprekken, geen drukte van doordeweekse werkdagen. Ook geen drukte van bezoek, geen vrijwilligers en geen andere moeders. Samen.
Zij gaf haar kind de fles. Ik keek toe. ´Wat heb ik toch veel respect voor je´, vertelde ik haar. ´Ik heb geen andere keuze, Fem’, reageerde ze. ‘Mijn kind is mijn alles, mijn grote liefde. Zonder haar zou ik geen leven hebben. Niemand mag haar ooit van me afpakken. Nooit. Want als dat gebeurt, ben ik alles kwijt waar ik mijn liefde aan kan geven. Ik heb weinig vertrouwen in andere mensen. Niemand mag weten dat ik hier ben.’
Het enige wat ik deed was luisteren. Ik wist ook niet wat ik verder moest doen. Had hier geen advies voor en kon me moeilijk inleven. Omdat alles wat zij gemist had, in mijn leven aanwezig was. In mijn hoofd kwamen allerlei vragen, oplossingen en antwoorden omhoog. Maar het zou niet helpen, ik kon haar verdriet niet wegnemen. Dus ik zweeg en bleef luisteren.
Op mijn opleiding Pedagogiek hoor ik regelmatig: kijk naar de mens achter het gedrag. Deze zaterdagavond kreeg ik deze levensles in de praktijk. Wat is zijn verleden? Hoe was zijn opvoeding? Welke gebeurtenissen speelde een rol in zijn leven? Verwachten we dat iemand liefde kan geven, als hij nooit geleerd heeft wat liefde is? En het belangrijkste: Veroordeel iemand niet, als je die persoon niet kent. Gedrag komt voort uit een verleden en ken je een persoon niet, wees dan stil. Of wees nieuwsgierig naar een ander toe. Stel vragen. Luister. Maar veroordeel niet.
Het was voor mij duidelijk. Deze moeder was beschadigd. Getekend door het leven. In haar rugzak draagt ze haar verleden mee. Dat zal haar leven lang haar achtervolgen.
Dit is één verhaal, maar het geldt voor alle moeders die bij ons wonen en met de beste bedoelingen gaan zorgen voor hun kind. Allemaal getekend door het leven. En hun rugzak dragen ze mee, in de opvoeding van hun eigen kinderen.Wij staan aan de zijlijn om hen daarbij te ondersteunen, te supporten en naar ze te luisteren. Laten zien hoe waardevol ze zijn, wat hun krachten zijn en geven ze advies.
Toen het gesprek klaar was, stond ik op en gaf haar een knuffel. En zo stapten we het leven weer in.
