Ze zat in elkaar gedoken naast het bedje van haar kind. Samen waren ze in slaap gevallen. Het kind in bed en zij er naast. Ze hield zijn handje vast. Op haar kamer was het schemerig. De deur stond open.
Ze wist dat het ging gebeuren. Dat ze nog één nacht met haar kindje door zou brengen en dat ze dan van elkaar gescheiden zouden worden. Ze voelde zich verdrietig en wanhopig. Er was geen uitweg meer.
Ontwikkelen van moederschap
Ze was nu vijf maanden bij ons in Het Babyhuis. Ze had hier gewerkt aan het ontwikkelen van het moederschap en het opbouwen van een relatie met haar kindje. Ze had haar best gedaan om haar kindje op nummer 1 te zetten en te geven wat hij nodig had. Maar het lukte haar niet voldoende.
Ze had zelf niet het goede voorbeeld gekregen, was van groep naar groep gegaan in haar jeugd. Vertrouwde hulpverleners niet meer. Ze was van mening dat die mensen alles opschreven wat fout was en geen goede dingen zagen. Dat ze er op uit waren om haar kindje weg te halen en daarom moest ze zichzelf heel erg bewijzen.
Advies opvolgen
En nu zat ze zo naast haar bed. Ik had avonddienst en zag het tafereel. Mijn hart brak. Deze jonge vrouw was getekend door en voor haar leven. Ze was gekrenkt, vernederd. Toen kwam ze haar liefde tegen waarvan ze dacht mee oud te worden. Ze werd zwanger. Ze hadden het goed samen. Totdat ook hij haar in de steek liet en zij overbleef met hun kindje. Ze wilde voor haar kind strijden maar wist niet hoe. Als hulpverleners zagen we dat ze het lastig vond om advies op te volgen, omdat ze haar eigen moedergevoel het beste vond. Dat zorgde voor onveiligheid en geen verbetering. Het lukte haar niet altijd om zichzelf op de tweede plek te zetten.
Structuur en veiligheid
In het belang van haar kindje was het voor nu beter dat hij naar een stabiele plek zou gaan waar iemand hem de juiste structuur en veiligheid kon bieden. Voor deze moeder was het van belang om een veilige plek te krijgen waar ze aan zichzelf kon gaan werken.
Gebrokenheid
Mijn hart brak omdat ik zoveel gebrokenheid zag. Ik wilde haar in m´n armen nemen, zeggen dat het goed zou komen en dat ze geliefd was. Waardevol en mooi. Maar ik kon het niet. Ik wist wat er ging gebeuren en probeerde me te bedenken hoe vreselijk het moet zijn als je kind bij je wordt weggehaald. Alsof je in stukken wordt gescheurd en er een stukje van jezelf afsterft.
Ik liep naar haar toe, ging naast haar zitten en fluisterde zachtjes haar naam. En zo vroeg ik haar: ‘Lieve jij, kan ik op dit moment iets voor je doen?’
