Linda blogt: Al die ogen vertellen een verhaal...

Neem alleen al die ogen van Jan, die daar een beetje schuin achterin zit. Ik weet dat hij net een broertje heeft gekregen. Daarom vroeg ik hem vanmorgen: ‘Hoe vind je het nou, dat je een broertje hebt gekregen?’ ’Een beetje anders,’ zei hij. Onwillekeurig haalde hij zijn schouders op. ‘Hoezo anders?’, vroeg ik. 

Heel even zag je de twijfel in z’n ogen. In zijn ogen las je de vraag: ‘Zal ik het aan de juf vertellen?’ Toen vertelde hij: ‘Mijn broertje krijgt alle aandacht. Papa en mama vergeten dat ik er ook ben.’ Samen praatten we. Je zag aan zijn ogen dat het hem opluchtte om zijn verhaal te delen met iemand die naar hem luistert. 

Van Esthers ogen kan ik genieten. Zij kijkt vaak zo dromerig naar buiten. In haar ogen zie je een heel fantasieverhaal langskomen. 

Bart kan zo verwonderd kijken. Vooral als je hem iets vertelt wat hij nog niet wist. Zijn ogen leren mij dat niet alles vanzelfsprekend is. Uit zijn ogen mag ik leren om God te danken voor alles wat Hij ons geeft. Elke dag opnieuw. 

Of die ogen van Hanna die zo vragend kunnen kijken. Je hoeft alleen maar haar ogen te bekijken om te zien of ze je uitleg heeft begrepen. Het is leuk om te zien wanneer ze snapt wat je bedoelt. Er schiet dan even zo'n korte blik van trots door haar ogen. 

Cees zijn ogen zijn pareltjes. De schittering die door zijn ogen gaat, als hij kattenkwaad heeft bedacht en mij in het ootje wil nemen. Zijn hoofd een beetje schuin en de glimlach rond zijn mond, als hij zijn vinger opsteekt en vraagt: ‘Juf, wat wil je worden als je later groot bent?’ 

Zo vertellen mij die ogen bij elkaar een bijzonder verhaal.  

Door middel van al die kinderogen, kan ik mijn klas verstaan.  

En elke nieuwe dag, zal het verhaal weer verder gaan.  

En ik mag genieten.