De reünie van De Driestar op zaterdag 7 februari zorgde voor bijzondere herinneringen. Jan Veldman, docent tekenen en Oude geschiedenis bij Driestar hogeschool van 1976 tot 2018, schrijft over een ontmoeting met een van zijn oud-studenten.
Afgelopen zaterdag vierden we met enkele duizenden oud-Driestarstudenten de verjaardag van een 75-jarige grijsaard: De Driestar. Zelf heb ik daar als docent tekenen 42 jaar van meegemaakt en vele tekeningen en schilderingen laten maken. Goede werkstukken werden ingelijst en opgehangen, maar het teruggeven mislukte vaak: de student was verdwenen of had geen interesse meer. Het werkstuk werd dan altijd wel goed opgeborgen. Maar vanwege vier verhuizingen, van Bèta naar Zèta, toen naar de nieuwe hogeschool en tenslotte naar de nieuwe vleugel voor Beeldende Vorming (BV), bleef niet alles gespaard. Ik heb in de loop van de jaren toch werkstukken moeten weg doen.
Tijdens de reünie stond ineens een mevrouw voor me met een vraag: “Heeft u mijn twee werkstukken nog?” Ze had zeker 35 jaar geleden bij mij in de les gezeten, maar ik kende haar nog. Ze had toen meer dan uitstekend werk gemaakt. Voor mijn geestesoog verscheen een groen glooiend landschap met parmantige gele driehoekjes op de voorgrond: korenschoofjes. “Ja Janneke, die heb ik nog en ik weet van één hoe die eruit ziet”, antwoordde ik direct. Janneke was met de auto, dus ik moest in actie komen. In het BV-magazijn 1.49 ligt mijn nalatenschap aan studentwerkstukken. Toen ik beide werkstukken - nog in puntgave conditie - gevonden had, zei Janneke: “En ik weet ook nog wat u toen zei. Hier word ik nu helemaal van binnen blij van.”
Ja, toen waren we beiden blij. Zij met het weerzien van haar werkstukken en ik in stil geluk dat ik als pedagoog iets blijvends had bereikt: to teach is to touch a heart.
