Waar ben ik aan begonnen, denk ik bij mijzelf. Hoe kan het dat mij dit gebeurt!? Altijd is alles op orde. Ik heb weinig nodig om een les goed voor te bereiden, maar nu loopt alles in de soep. Het is een chaos, ik weet niet waar ik moet beginnen.
De lente is begonnen en het is tijd om een vrolijk knutselwerkje te maken die het voorjaarsgevoel in de klas brengt. Ik heb gekozen voor het maken van een vogelhuisje van een leeg melkpak. De kinderen zijn erg enthousiast. Dat is alleen al te zien aan de grote hoeveelheid lege melkpakken die ik die morgen op de kast zie staan. Er wordt hard gewerkt die ochtend en voor we het door hebben is het middag.
Geen uitleg zonder materialen
De lunch zit in onze magen, aardrijkskunde is af, dus is het tijd om te beginnen aan de les handvaardigheid. Op de kast staan wat materialen die we nodig hebben: eierdozen, melkpakken en scharen. Er ontbreekt nog van alles, zoals de verf, kwasten, water en doekjes, kranten en lollystokjes. Die moet ik nog pakken, bedenk ik me. Maar ik moet de les ook nog uitleggen. En dat kan ik alleen maar doen als ik de materialen in de klas heb.
Een kleine grote chaos
Gejaagd ren ik de trap op naar de zolder. De kinderen zijn alleen in de klas. Gelukkig is mijn mentrix erbij, denk ik. Het is voor het eerst dat ik op deze zolder kom. Ik moet flink zoeken voor ik alles heb en ik kan niet alles in een keer meenemen. Na drie keer op en neer lopen staat alles in de klas. De kinderen zijn erg luidruchtig; ze staan op van hun plek en zitten aan de spullen die in de klas liggen. Een kleine grote chaos.
Ik baal van mezelf
Als ik alle materialen eindelijk in de klas heb, kan ik beginnen met de uitleg. Halverwege de uitleg wil ik voorbeelden op de PowerPoint laten zien. Maar die PowerPoint staat niet op het bord. Oeps, vergeten! Na wat tegenslagen staat hij eindelijk op het digibord en kan ik mijn uitleg afmaken. Inmiddels zijn er wel een minuut of vijftien verstreken. Vanbinnen baal ik van mijzelf. Waarom overkomt mij dit nu weer? Het gaat altijd zo goed!
Na een behoorlijk rommelige les handvaardigheid zit ik die middag met mijn mentrix aan het bureau. Tijd om te reflecteren op deze dag. ‘Zo, wat vond je van vandaag?’, vraagt ze. ‘Het ging prima’, zeg ik. ‘Behalve vanmiddag. Ik baal enorm. Zo enorm dom van mij! De voorbereiding was gewoon vreselijk slecht. Ik kan er niks anders van maken.’ Mijn mentrix schiet in de lach. Ze vertelt dat ze dit vanmorgen al had zien aankomen. ‘Mijn handen jeukten om er wat van te zeggen en je te helpen. Maar ik liet je even keihard vallen.’
Leren ervaren en ervarend leren
Als ik weer naar huis fiets aan het eind van de dag, neem ik de dag nog eens door in mijn hoofd. Al snel kan ik een conclusie trekken over de oorzaak van de rommelige les die middag. ‘Je bent een geboren juf’, hoor ik vaak. Ik weet dat dingen mij makkelijk af gaan. Dat is fijn, maar het heeft tegelijkertijd ook een enorme valkuil, namelijk het te makkelijk denken over alles en dan gaat het niet goed. Deze dag was dus een dag met veel leerpunten voor mij. En dat is de pabo: leren ervaren en ervarend leren. Iedere dag opnieuw!
