'Ik wil dat alle kinderen zich bij mij gezien en gehoord voelen'

‘Het is zo leuk om een kindje dat eerst heel verlegen was en niets durfde te zeggen te zien veranderen. Een van de peuters roept nu heel hard: “Iris, Iris.” En dan wil hij me iets laten zien waar hij trots op is. De peuteropvang is voor hem veranderd in een veilige omgeving. Hij durft nu helemaal zichzelf te zijn.’ 

‘Ik was verpleegkundige in de ouderenzorg en dat vond ik erg leuk. Toch miste ik het contact met kinderen. Ik heb mij verdiept in de studie voor kinderverpleegkundige, maar daarbij ben je veel meer gericht op het medisch handelen in plaats van de psychische ondersteuning voor het kind zelf. Daar ligt niet mijn kwaliteit, het mooiste vind ik om gesprekken te voeren. Ik ben me gaan oriënteren op andere mogelijkheden. Toen kwam ik uit bij de functie van medisch pedagoog.

Medisch pedagoog 

Als medisch pedagoog ben je gericht op kinderen in het ziekenhuis die een behandeling ondergaan. Je ondersteunt hen en mogelijk ook hun ouders, broertjes en zusjes. Dat lijkt me zo mooi om te doen! Ik ben op zoek gegaan naar een passende opleiding daarvoor, waarbij ik kon werken en leren tegelijk. De Ad-PEP aan Driestar hogeschool is een niveau 5 opleiding, wat ik fijn vind. Het duurt twee jaar en is deeltijd, waardoor je niet fulltime in de schoolbanken hoeft te zitten. 

Bovendien staat de hogeschool goed aangeschreven en voor mij dichtbij. Het betekende wel dat ik op zoek moest naar een baan, zodat ik kon werken en leren tegelijk. Ik solliciteerde voor de functie van medisch pedagoog, maar overal waar ik solliciteerde zochten ze iemand met een diploma. Daarom werk ik nu op een peuteropvang en een buitenschoolse opvang. Dit vind ik ook erg leuk. Eerst zag ik dit werk als een tussenfase. 

Nu heb ik het steeds meer naar mijn zin. En er ligt veel uitdaging voor mij, zeker op de peutergroep. Ik vind het fijn om hier werkervaring op te doen. 

Droom 

Voor de toekomst is het nog wel mijn droom om medisch pedagoog te worden. Een kind is puur. Je ziet dat alle positieve en negatieve ervaringen een kind vormen. Een ziekenhuistraject kan traumatisch zijn voor een kind. Dat nemen ze hun hele leven mee. 

Het is ook de vraag hoe je wordt begeleid tijdens zo’n traject. Ik vind het mooi om daarop in te spelen, en ze te helpen gebeurtenissen in het ziekenhuis te verwerken zodat het niet later een probleem gaat vormen. Als een kind goede begeleiding krijgt, hoop ik daarmee een stukje angst voor het ziekenhuis weg te nemen.

Drive

De drive om door middel van gesprek voor anderen te zorgen, zat er al jong in. Ik herinner me van de middelbare school dat mijn vriendinnen hun verhalen altijd met mij deelden. Dat was soms heftig, maar toen vond ik het al fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen. 

Het is zo bijzonder dat je iemand mag zijn naar wie mensen komen met hun problemen en dat ze zich veilig bij je voelen. Die eigenschap blijft me een beetje achtervolgen. Ik vind het heel belangrijk om toegankelijk te zijn en om uit te stralen: Deel maar wat je wilt delen. 

Gezien en gehoord

Ik vind het belangrijk dat een kind zich gezien voelt. Dat merk ik ook op mijn huidige werk. Je hebt haantjes de voorste die hun mond meteen opentrekken. Ik vind het mooi om ook aandacht te besteden aan kinderen die niet zoveel aandacht vragen. 

Op onze bso beginnen we altijd met een moment aan tafel waarop de kinderen fruit eten. Ik probeer goed naar de kinderen te kijken en ook aandacht te besteden aan het stille kind. Hen wil ik ook bewust vragen stellen als: Hoe gaat het met je? Hoe was het op school? Ik wil dat alle kinderen zich bij mij gezien en gehoord voelen. 

Colleges en praktijk

Ik ben blij dat ik de opleiding aan Driestar hogeschool volg. Nu mijn eerste studiejaar is afgerond merk ik dat ik veel kennis heb opgedaan. Dankzij de colleges, maar ook dankzij de praktijk. Ik kwam met veel situaties in aanraking waar ik nog geen (wetenschappelijke) kennis voor had. Dat is nu wel anders. 

We hadden bijvoorbeeld meerdere colleges over de Roos van Leary. Ik vond dat best ingewikkeld, maar na een aantal lessen viel ineens het kwartje. Ik realiseerde dat de houding die ik aanneem, bepaalt hoe het kind op mij reageert. Welke houding neem ik het meeste aan? Welk effect heeft dat op de ander? Ik probeer hier bewust mee bezig te zijn op mijn werk.  

De lessen en de opdrachten sluiten aan bij de praktijk. In het vorige semester moesten we een startdossier maken waarbij je een jeugdige in gedachten nam en een probleem analyseerde. Ik moest daarvoor in gesprek met de jeugdige en met zijn ouders. Ik merkte dat ik soms onbewust dingen invul voor een ander. Door open het gesprek met de jeugdige in te gaan, kwam ik tot verrassende antwoorden. Dit heeft mij meer inzicht gegeven in het totaalplaatje van de jeugdige:  

• Wat is het gedrag dat het kind vertoont? 
• Waar komt het vandaan? 
• Hoe kan ik hem ondersteunen? 

Ik was echt trots op de opdracht die ik heb afgeleverd. Het is mooi als je dan een voldoende terugkrijgt en je werkplekbegeleider zegt dat je een goede analyse hebt gemaakt. 

Ik ben er

Op de hogeschool hameren ze erop dat je het gedrag van een kind los ziet van hoe en wie het kind is. Een kind dat probleemgedrag vertoont, doet dat nooit zomaar. Ik vind het mooi om les te krijgen vanuit een christelijke basis. Om door Jezus’ ogen naar mensen te kijken. Jezus keek ook niet naar de zonden van mensen, maar naar hun hart. Dat wil ik nooit vergeten.  

Er was eens een jongetje bij ons op de groep die zich erg terugtrok. Ik ging naar hem toe en ging naast hem zitten. Ik vroeg hem: Gaat alles goed? Ik merkte dat hij het nodig had om even gezien te worden. We raakten in gesprek en ik zei tegen hem: “Misschien wil je even rustig binnen spelen? Als je wilt praten, ben ik er voor je. Anders rommel ik hier wat.” Uiteindelijk begon hij uit zichzelf te vertellen.

Hij zat ergens mee en durfde het niet tegen zijn ouders te zeggen. Ik vroeg hem of hij hulp van mij wilde en dat wilde hij graag. Ik liet hem zien: Ik ben er voor je. Je hoeft je niet per se groot te houden. Het is goed zo. Dat gaf hem rust. Zo’n moment raakt mij. Dit is waarom ik het beroep zo mooi vind.’