Marijn blogt: Samen glunderen we van oor tot oor

Ik leer er veel en merk al snel dat je kleuters zo om je vinger windt als je een goed verhaal vertelt. Het is een leuke klas. Natuurlijk zitten er kinderen bij die slecht luisteren of vaak door je heen praten. Ik geniet van de dankbaarheid van sommige kleuters, die meteen open zijn. 

Ik geniet van het winnen van het vertrouwen van andere, meer teruggetrokken kinderen, die pas richting het eind van de laatste week dichterbij durven te komen. 

Norah is een geval apart. Ze roept vaak door de klas, maakt gekke geluidjes en vindt het ontzettend moeilijk om niet te bewegen. Norah loopt vast en raakt overstuur als ze je niet begrijpt en ze wordt zelf vaak ook niet begrepen. 

Norah heeft ASS. Contactgestoord is ze zeker niet. Op de eerste dag zei ze al dat ze me een lieve meester vond. Ik had waarschijnlijk drie zinnen met haar gewisseld. Maar ze zag me. En ik probeerde haar te zien. 

Toch vond ik het soms lastig om met haar om te gaan. Haar gedrag is namelijk heel logisch, maar zorgt wel regelmatig voor onrust. Als zij immers door de klas mag roepen, denken andere kinderen dat zij dat ook mogen.  

Norah is vooral vaak aanwezig door heel hard door de klas te roepen: ‘IK KAN HET NIEEEET!’ Schoenen aandoen, jas aandoen, een paddenstoel kleien, een eikeltje vouwen, een spinnenweb tekenen. Naar eigen zeggen kan ze het absoluut niet. Een kleutertje, en nu al een laag zelfbeeld. Het breekt mijn hart een beetje. Het is soms frustrerend, omdat ze hulp in eerste instantie vaak weigert. Toch is zij het hoogtepunt van mijn stage. 

Het is de laatste vrijdag, mijn laatste ochtend in de groep van deze stageperiode. Ik zit met Norah, Jos, Charlotte en Yorn om tafel om een spin te knutselen. Ze tekenen een web, knippen een spin uit, geven hem ogen en tenslotte acht poten. Deze moeten ze maken van muizentrapjes: je vouwt twee stroken papier om en om over elkaar en je hebt poten. 

Het zijn de laatste vier kinderen die de spin nog moeten maken en stuk voor stuk snappen ze niets van de muizentrapjes. Jos kliert, waardoor ik nauwelijks kan uitleggen aan Norah en Charlotte die in koorschreeuwen dat ze het niet kunnen. Yorn moet de hele opdracht nog uitgelegd krijgen, omdat hij heel de week ziek is geweest. 

Als ik Jos even aan een tafel apart zet na hem meermaals te hebben aangesproken op zijn gedrag, heb ik tijd voor de andere drie. Ik leg Yorn kort de eerste stappen van de opdracht uit en focus me dan op Charlotte en Norah. 

Stapje voor stapje laat ik het vouwen van de muizentrapjes zien. Ze doen met me mee en hoe vaker ze het doen, hoe beter het gaat. Ik uit mijn oprechte trots als Charlotte zelfstandig aan de slag gaat. Ze glundert van oor tot oor en kijkt ijverig naar haar spin vanachter haar brilletje, die standaard op het puntje van haar neus staat. 

Dan kan ik al mijn aandacht richten op Norah. Ze kan het nog steeds niet, beweert ze. Ik maak met haar de afspraak dat ik pootjes voor haar zal vouwen, zolang ze zelf ook blijft doorvouwen. Ze gaat geconcentreerd en ijverig aan de slag. 

En dat is al een hele overwinning voor een kind met ASS. Maar haar grootste overwinning moet nog komen. Het vouwen van het zesde pootje gaat de mist in als ze scheef vouwt, vergeet het om en om te doen en het muizentrapje uit elkaar valt. Het cassettebandje in haar complexe hoofdje wordt meteen geactiveerd: “IK KAN HET NIET! IK KAN HET NIET.” 

Maar iets in haar herinnert hoe ze in de afgelopen uren toch iets had geleerd. Iets in haar geloofde in zichzelf. “Oh nee”, zegt ze. “Ik kan het wel, het lukt nu alleen even niet.” 

Op die vrijdagochtend maakt Norah een kleine, maar belangrijke stap in haar zelfvertrouwen en zelfbeeld. Een muizentrapje in de goede richting. Ik hoop dat ze die kant op blijft lopen. Ik herken me een beetje in haar. Ik kan het ook nooit, totdat ik het probeer. Ik geef haar een high five. Ik ben trots. Zij is trots. Samen glunderen we van oor tot oor.