Willine blogt: Kralenarmbandjes

Het liefst zat hij de hele dag achterstevoren, stond hij naast zijn tafel of lag hij er bovenop. Het was maar goed dat hij achterin zat, dan had de rest van de klas daar niet zo vaak last van. Hard werken, dat kon hij wel, maar dan moest hij wel precies weten wat hij doen moest.

Het was dinsdagochtend en ik keek de klas rond, terwijl heel groep 3 hard aan de slag was met hun klaar-werkboekje. De middag ervoor had de hele middenbouw een ‘vrije middag’ gehad. 

De kinderen hadden mogen kiezen uit verschillende activiteiten, die even wat anders waren dan taal, lezen of geschiedenis. Híj had ervoor gekozen om armbandjes te maken van mooie kralen en hij had er zo erg van genoten dat hij de hele middag stil op zijn stoel had gezeten.

Mijn blik ging langzaam van links naar rechts en ik zag alle hoofdjes naar beneden gericht. Behalve achterin de klas, waar  twee donkerbruine oogjes mij – haast stiekem – aangluurden en zodra ik hem aankeek, zich snel weer naar beneden richtten. ‘Hier is iets aan de hand’, dacht ik en met een zo neutraal mogelijke blik liep ik naar hem toe. 

De donkere kijkers richtten zich opnieuw op mij en de lichtjes in zijn ogen werden nog helderder terwijl hij zijn handen en datgene wat hij vasthield overduidelijk voor mij probeerde te verbergen. Ik ging naast hem door mijn knieën en kon nu recht in zijn ogen kijken. ‘Waar ben jij precies mee bezig?’ Hij antwoordde niet, maar ging onverstoorbaar door met dat wat hij aan het doen was en keek me nog ondeugender aan dan hij al had gedaan. 

Toen greep ik zachtjes zijn vingers beet om te kunnen zien wat hij aan het doen was. Kralenarmbandjes rijgen. Mijn hart smolt. Dit jochie, wat altijd maar stoer wilde doen en nooit stil zat, was uiterst gemotiveerd voor het maken van kralenarmbandjes.

‘Wat ontzettend leuk dat je hier nog mee bezig bent! Je hebt zeker heel erg genoten van gistermiddag?’ glimlachte ik. Hij knikte driftig en liet meteen trots het armbandje zien wat hij al omhad: ‘Kijk, deze heb ik gisteren gemaakt!’ 

Ik bewonderde zijn kunstwerk, maar fluisterde toen: ‘Ik vind het echt heel leuk dat je hier zo enthousiast mee bezig bent, maar het is nu tijd om in je werkboekje te werken. Dat mag je gaan doen, oké? Dan doen we de kralen in je laatje.’ Gehoorzaam deed hij wat hem was opgedragen en ijverig ging hij aan de slag. 

Toen na een minuut onze blikken opnieuw kruisten, was de ondeugd uit zijn ogen verdwenen en glansden ze alleen nog maar. Ik knipoogde naar hem en een lach brak door op zijn gezicht. En nu écht snel aan de slag met het werkboekje!