Door: Arry Kraaij
Donderdag 23 januari 2025 vertrokken we met een groep pabo 4 studenten naar Guatemala, een totaal andere cultuur waar we ons van te voren in hadden verdiept. Een warme samenleving waarbij gemeenschapszin en relatie belangrijke waarden zijn maar waar ook sprake is van onveiligheid, corruptie en criminaliteit. Wat zouden we ontdekken en leren tijdens de studiereis en wat zou het bedrag worden wat we hadden bijeengebracht voor Christelijk onderwijs in Guatemala? Hierbij een terugblik.
Vooraf hadden de studenten zich verdiept in de cultuur, het onderwijssysteem en was een actie uitgezet. De lessen, bouwen van dijken en molens, de Oud Hollandse spelletjes dag, de presentatie aan het team waren voorbereid.
Wat ons al direct opviel in Guatemala stad was de grote tweedeling, wijken die volledig waren afgeschermd middels camerabewaking, toegangspoorten, prikkeldraad, waarbinnen het betrekkelijk veilig was.
Midden in de stad waar 60.000 mensen leefden op een enorme vuilnisbelt werd gezocht naar waardevolle spullen naast een grote begraafplaats waar zelfs de doden niet veilig waren, een huiveringwekkend beeld. De ramen van onze auto’s waren geblindeerd en we mochten deze niet openen. Verkeersregels of borden zijn er bijna niet en alles rijdt door elkaar heen.
Mededogen
Maar midden in die stad worden kinderen gesponsord door Woord en Daad, mensen aan de andere kant van de wereld die mededogen voelen voor het leed van de ander. Daar was een plaats van hoop, een Christelijke school waar de kinderen uit die arme wijk welkom waren.
Een plek waar bomen en planten groeien, een speelplaats en kinderen je omarmen als je binnen komt, leerkrachten die vol enthousiasme vertrouwen en liefde uitstralen naar de leerlingen, indrukwekkend.
Daar op die plaats moest ik denken aan het pedagogisch kwintet waar we op de Pabo lessen over mochten geven. Hier werd alles voor de studenten nog duidelijker zichtbaar. Schatbewaarder zijn voor de kinderen die aan je worden toevertrouwd – letterlijk werden de leerlingen omarmd, niet alleen door de leerkrachten maar dat zag je ook bij de kinderen zelf.
‘Kom, doe met ons mee’
Niemand liep alleen of werd gepest, iedereen werd erbij betrokken. ‘Kom, doe met ons mee’, hoorde ik regelmatig om me heen. Zo werd de rol van tuinier zichtbaar, een leeromgeving van veiligheid, letterlijk werd de school afgeschermd door slagbomen. Bewust was er een tuin gemaakt waar ruimte is voor spel en beweging, kinderen verbouwden zelfs groenten in kleine tuintjes.
Naast herders, waar de kinderen werden onderwezen in kennis en vaardigheden zag ik vooral de rol van gids. Wat is belangrijk in het leven, waar gaat het om? Op de muur een grote afbeelding van de naam Jezus met een groot rood hart en naast dat hart de verleidingen van de wereld waar een groot kruis door stond, geld en macht.
Wellicht was het onderwijs minder effectief in onze Westerse ogen waar effectiviteit, prestatie en opbrengsten zo belangrijk zijn geworden. Echter op zo’n plaats aan de andere kant van de wereld vroegen we ons extra af wat er werkelijk toe doet. Het gids en priester zijn werd zo zichtbaar.
Een les over respect, de leerlingen spraken met elkaar over wat dit precies betekent voor het leven van iedere dag. Hoe ga je om met de ander, welke normen en waarden horen hierbij, hoe ga je om met gezag. Op welke wijze zie je dit in je kleding en gebruiken terug. Wat betekent dit voor ons leven? De Heere Jezus stierf voor ons, onze opdracht is om een leven te leven wat in Zijn teken staat. In bijna iedere les, in de omgang met elkaar kwam dit terug en werd zichtbaar.
Roeping
Bijzonder dat ik deze vijf rollen terug mocht zien in het gedrag van de leerkrachten die schatbewaarder, tuinier, herder, gids en priester mogen zijn. Te midden in een wereld die bol staan van verleidingen maar waar we hoorden van roeping. God heeft mij hier in dit land, ons op deze plaats gezet – daar mogen we werken en leven zoals Hij dat van ons vraagt.
Ook al lonkt het rijke Amerika, we blijven hier. Dit is de plaats waar God een taak voor ons heeft. Later kwamen de studenten naar me toe. ‘Meneer, wat moeten wij deze leerkrachten nog leren of vertellen?” “Deze mensen zijn al zo veel verder.” Prachtig om deze beweging te zien. Het werd een reis van verwonderen, je gaat van het land en de mensen die er wonen houden. Dat is van waarde voor ons hele leven!
