Inmiddels zit ik in pabo 2 en heb ik al heel wat stages achter de rug. De aankomende stageperiode is een speciale. Ik loop twee weken mee in een NT2-groep. In deze groep zitten kinderen die net in Nederland zijn. In deze klas leren ze de taal en de cultuur kennen en na een jaar stromen ze door naar een leeftijdsgroep.
Het is een zeer diverse groep. De jongste is zeven jaar, de oudste twaalf. Het ene kind zit al bijna een jaar in de groep en spreekt goed Nederlands, het andere kind is er net een paar weken en struikelt over de eerste woordjes. Er zitten kinderen met ver uiteenlopende achtergronden. Een oorlogsvluchteling uit Irak, kinderen van expats uit Maleisië, economische vluchtelingen uit Ghana of simpelweg Franse immigranten. Alleen al deze klas binnenlopen is een wereldreis. Geen van deze kinderen rekent elkaar af op ras, huidskleur, religie, taal, prestaties of gebruiken. Wie zegt dat wij volwassenen de kínderen moeten onderwijzen?
Uitdaging
Eén van de eerste kinderen die me opvalt is Mei Ying. Eigenlijk valt ze helemaal niet op. Het is een Chinees meisje van elf en ze is stil en introvert. Ze kan geen Engels en in het Nederlands worstelt ze nog met de k-klank van ‘ik’. Dat stelt me voor een totaal nieuwe onderwijsuitdaging: hoe praat je überhaupt met dit kind?
Ik vind het fijn dat er in deze kleine klas zoveel aandacht is voor het individuele kind. Maar ondanks dat blijft het voor dit lieve, slimme meisje een ontzettend moeilijke tijd. De kinderen spelen met haar, de juffen geven haar genoeg aandacht, maar hoe eenzaam moet het zijn om omringd te zijn door mensen die je niet verstaat. Ik probeer eerst met handen en voeten toenadering te zoeken en mezelf duidelijk te maken, maar als ik Mei Ying wat complexere vragen wil stellen, zoek ik mijn toevlucht toch elders.
Google Translate
Ik pak mijn telefoon uit mijn zak, open Google Translate en typ wat ik wil zeggen. Ze begrijpt nu eindelijk mijn uitleg en kan verder met haar werk. Dan wil ze iets anders aan mij vragen. Ik open opnieuw Translate en zet de microfoon aan. Ik gebaar haar om te praten. Opnieuw begrijpen we elkaar.
In de twee weken gebruik ik elke dag Google Translate voor de communicatie met Mei Ying. Ik leg het intelligente meisje lesstof uit, zij stelt me honderd vragen. Ik leer haar Nederlandse woorden en zinnen die ze nog lang niet hoeft te kennen, maar zij pikt het razendsnel op. Tijdens de paaslunch op school leert ze me het Chinese woord voor konijn, tùzǐ. Ik stel persoonlijke vragen. Ze glundert trots van oor tot oor als ik vraag of ik foto’s van haar virtuoze tekeningen mag maken voor mijn vriendin.
Verdriet en verbazing
Op mijn laatste stagedag vertel ik voor de klas dat ik hierna niet meer terugkom. Er komen teleurgestelde reacties en lieve bedankjes. Dan is de schooldag voorbij en is mijn stage voorbij.
Ik ga bij de deur staan en geef alle kinderen één voor één een boks. Dan komt Mei Ying langs. Ze geeft me haar meest stralende glimlach en roept enthousiast waar we deze week samen op hebben geoefend: ‘Tot morgen!’ Ik schud verschrikt nee. Snel pak ik nog één keer mijn telefoon, open Translate en typ: ‘Dit was mijn laatste dag in deze klas. Ik kom niet meer terug.’ Ik laat het haar lezen.
De vrolijke, stralende glimlach verdwijnt in één klap en ze kijkt me geschokt aan. Tot mijn verdriet en verbazing zie ik pijn in haar donkere ogen. Het voelt alsof ik haar verraad. Het doet me pijn. Ik wil zeggen dat ik haar ook ga missen, maar ik weet niet hoe. Ze geeft me een vlugge knuffel, doet haar gele rugtas op en loopt weg. Ze kijkt nog een keer om.
Appje
Later krijg ik een appje van mijn mentor: ‘Ik had vanochtend een gesprek met de moeder van Mei Ying. Ze mist je. Voor ons een signaal om Google Translate vaker in te zetten in de communicatie.’
Als je niet met elkaar kunt praten, spreek dan de taal van het hart.
Bekijk de data van onze voorlichtingen
Kennismaken met de opleidingen van Driestar hogeschool? Je bent van harte welkom om een voorlichting bij te wonen.
Meld je nu aan
