Willemijn blogt: Mevrouw voor jou

‘Peeeep!’ Het is tijd voor een wissel. Terwijl de volgende groep komt aanlopen, leg ik het ‘vliegend tapijt’ weer recht. De eerste leerlingen gaan klaarstaan en springen naar de overkant. Terwijl ik me op de tweede groep concentreer, word ik opeens geroepen. ‘Mevrouw Kop, wilt u even komen?’ 

Verbaasd loop ik richting de jongens. Ergens begint een belletje te rinkelen. ‘Hoe noem je mij precies?’ ‘Mevrouw Kop.’ Lachend kijk ik de jongens aan. ‘Doe maar mevrouw Kok, dat vind ik iets mooier. Kwam daar dat kopje koffie ook vandaan?’ De jongens kijken me een beetje verbaasd aan. ‘Ja, dat klopt. Maar die andere mevrouw zei echt mevrouw Kop hoor!’ ‘Ik denk van niet, maar houd het vanaf nu maar op Kok.’

En dan begint in week twee het echte werk weer. Met een vriendelijke glimlach sta ik in de deuropening om mijn nieuwe klas welkom te heten. Opeens hoor ik achter mij iets wat ik niet zag aankomen. 

‘Hoi Willemijn.’ Ik sta even perplex. Wacht, wat gebeurt hier. Verbaasd kijk ik de jongen recht aan. ‘Hoi Willemijn.’ ‘Wacht even,’ zeg ik, ‘heb jij mijn voornaam net op het bord gezien of kennen wij elkaar?’ Ondertussen kraken en piepen mijn hersenen aan alle kanten. Ken ik deze jongen? Doet hij nu heel bijdehand? Moet ik hier wat mee?

Dan komt de uitleg: ‘Ja, u zat bij mijn zus in de klas.’ Wanneer ik zijn achternaam hoor, begint er een belletje te rinkelen. Ahaa, nu weet ik bij welk gezin hij hoort. Lachend kijk ik hem aan. ‘Dat klopt inderdaad! Maar hier op school is het voor jou toch echt mevrouw Kok.'

Nu weet ik ook weer waarom ik niet in mijn eigen dorp werk. En één voordeel (of nadeel) is er wel voor deze leerling, zijn naam vergeet ik voorlopig in niet meer. Want iedere keer als ik hem aankijk, zie ik stiekem zijn zus. En telkens als hij langsloopt, denk ik weer even terug aan mijn eigen middelbareschooltijd. Ik denk me even in hoe het zou zijn als ik les zou krijgen van iemand die zo oud (of eigenlijk zo jong) zou zijn als mijn zus. En dan ook nog mevrouw moeten zeggen. Het belletje rinkelt weer, ik snap het.

Aan het begin van het jaar word ik door deze dingen weer even stilgezet. Stilgezet bij mijn eigen leeftijd. Stilgezet bij het kleine leeftijdsverschil dat er is tussen mijn leerlingen en mij. Vorig jaar vond ik dat wennen. Nu geniet ik er van. Juist doordat ik net iets ouder ben dan mijn leerlingen, staan we zo dicht bij elkaar. 

En ja, dat verbindt! En daarom sta ik voor de klas. Om verbinding te creëren en een stukje mee te mogen lopen op het pad van mijn leerlingen. En dat geeft deze mevrouw erg veel voldoening.

Willemijn Kok is tweedejaars student lvo Nederlands aan Driestar hogeschool.