Het is donderdag. Voor de leerlingen uit groep 3/4 is het een drukke dag. Ze hebben net een gastles beeldende vorming achter de rug. De kinderen hebben genoten, maar zijn nog wat onrustig.
Het is tijd voor schrijven en taal. Mijn mentrix kwam deze ochtend naar mij toe met de vraag of ik de kinderen van groep 3 tijdens schrijven in de gaten wil houden. Zij kan dan taal geven aan groep 4.
Volle aandacht
De leerlingen uit groep 3 zijn ijverig aan het schrijven. Ik loop rond. Dan valt mijn oog op één van de kinderen. Het is Sietse. Met volle aandacht luistert hij naar zijn juf die taal geeft aan groep 4. De juf laat haar tas zien. De kinderen leren wat een bijvoeglijk naamwoord is. Om de beurt noemen ze een woord die bij de tas past. Ook Sietse steekt zijn vinger op. Zachtjes loop ik naar hem toe en kijk in zijn schrift. Ik zie dat hij zijn schrijfwerk nog lang niet af heeft. Toch besluit ik hem een compliment te geven. ‘Wauw, wat schrijf jij netjes zeg!’ Hij kijkt me aan en begint te glunderen.
Je kan het!
Ik ga op op mijn knieën naast Sietse zitten. ‘Interessant hѐ, die taalles?’ Hij knikt. Ik snap hem wel. Sietse vindt het schrijfwerk van zijn eigen groep moeilijk, hij zou liever meedoen met taalles van groep 4. ‘Zullen we afspreken dat je eerst je schrijfwerk af maakt en daarna mag luisteren naar de taalles?’ stel ik voor. Snel gaat hij weer aan het werk.
Niet veel later is Sietse klaar. Ik loop naar hem toe en kijk zijn werk na. Hij heeft het keurig gedaan. Ik schrijf wat in zijn schrift en plak er een sticker bij. ‘Weet jij wat hier staat?’ vraag ik hem. Blij kijkt hij me aan en leest voor: ‘Je kan het!’
Goed gewerkt
De volgende dag pakken de leerlingen hun schrijfschrift er weer bij. Ik zie dat de kinderen elkaar aanstoten. Vol trots laten ze hun schrift aan hun groepsgenoten zien. De vorige dag heb ik in elk schrijfschrift wat geschreven, omdat ze goed gewerkt hebben. Niet veel later gaan de leerlingen druk aan het werk.
Trots
Eén voor één leggen de kinderen die klaar zijn hun schrift op de kop in het midden van hun groepje. Het kan nagekeken worden. Ik zet een krul en plak een sticker. Ook Sietse is klaar. Hij is een van de eersten. Ik kijk in zijn schrift. Hij heeft vlot en keurig gewerkt! ‘Super, hé! Ik ben trots op jou. Je hebt flink doorgewerkt en het ziet er netjes uit. Zie je wel dat je het kan!’ prijs ik hem. Zijn gezicht begint te stralen. Mijn hart maakt een sprongetje. Hier doe ik het voor!
