'Als meester wil ik de perfecte leeromstandigheden creëren voor leerlingen'

‘De ambtenaar van de burgerlijke stand zei tegen het bruidspaar dat zij hun plicht mogen vervullen en kinderen mogen onderwijzen in Gods Woord. Dat trof mij. Toen ik vervolgens niet werd ingeloot voor de opleiding fysiotherapie, was het duidelijk. 

De pabo was mijn b-keuze, maar door deze niet-toevallige gebeurtenis is het mijn eerste keus geworden. Nu blijkt het de beste keuze die ik had kunnen maken.’

‘Ik geniet vooral van de momenten op de basisschool. De leerlingen uit mijn allereerste stageklas tafeltennisten altijd in de pauze. Ze vroegen mij meteen: “Meester, doet u mee?” Ik ben zelf heel fanatiek, dus ik ging mijn best doen. Toen ze dat merkten, wilden ze er alles aan doen om mij eruit te laten gaan. 

Ze zeiden: “We gaan tegen de meester!” Daar werd ik natuurlijk nog fanatieker van en zij ook. Dat brak het ijs. Ik geloof dat dit een van de belangrijkste dingen is: dat je op een informele manier contact maakt met de kinderen. 

Je laat zien dat je geen saaie meester bent die een les geeft en daarna weer achter in de klas gaat zitten, maar een meester die echt om ze geeft. Ik ben altijd in voor een grapje en een leuk praatje. Ik vind dat leuk en zij ook.

Dagopening

Ik geef het allerliefst een dagopening. Ik houd van vertellen en de kinderen zitten dan ademloos naar je te luisteren. Ik vind het mooi dat ik aan leerlingen kan doorgeven hoe God werkt en hoe God in mijn leven werkt. Ik probeer altijd iets van de module af te wijken en aan elke les een interactief element toe te voegen. 

Pas gaf ik les over de Middeleeuwen. In de module stond vooral een grote hoeveelheid informatie. Ik heb toen zelf een PowerPoint gemaakt en na elke twee onderdelen deed ik een Kahootquiz. Dan moesten de leerlingen hun laptop weer dichtdoen en verder luisteren. Ze waren enorm betrokken, omdat ze wisten dat ze de informatie moesten onthouden voor de quiz.

Luiers verschonen

Ik zou het heel jammer vinden als meesters uit het onderwijs zouden verdwijnen. Ik hoor soms van andere jongens dat ze niet naar de pabo willen, omdat ze dan bij de kleuters stage moeten lopen en bang zijn om luiers te moeten verschonen en met kinderen op schoot te moeten zitten. 

Het stagelopen (werkplekleren, red.) bij kleuters is echt niet zo erg. Het is maar drie weken en je leert daar ook van alles. Bijvoorbeeld een les maken zonder lesmethode, je verbaast jezelf wat je allemaal kunt verzinnen.’

Lachend: ‘Ik heb geen luiers hoeven te verschonen, dus daar hoef je niet bang voor te zijn.’ Serieus: ‘Zeker voor jongens in de bovenbouw is het belangrijk dat ze een meester hebben. Je deelt met een meester andere dingen dan met een juf. Je weet als man hoe een jongen in elkaar zit en dat helpt je.

Er was een jongen die mij vertelde dat hij uit een druk gezin komt. Hij vertelde dat hij niet echt over school kon vertellen thuis, omdat zijn moeder vooral met zijn kleine zusjes bezig was. Hierdoor werd er thuis weinig over persoonlijke dingen gepraat. Ik herkende dat wel, dus kon daar goed met hem over praten en ik kon hem tips geven.

Schooltijd en vrije tijd

Ik volg de blokvariant van de pabo. We hebben steeds vijf collegeweken en daarna drie weken waarop we op de basisschool zijn. Dan volgt een toetsweek en begint een nieuwe periode. Dankzij de blokvariant kun je goed student zijn. 

Je staat niet elke week voor de klas, maar krijgt tijdens de twaalf weken op de basisschool wel goede indrukken mee van hoe het leven eruitziet als je afgestudeerd bent. 

Tijdens de colleges leer ik veel. De theorie die mij tot nu toe het meest heeft geholpen is de zelfdeterminatie-theorie. Dit houdt in dat elke leerling behoefte heeft aan een stukje relatie (liefde en aandacht), competentie (uitdaging) en autonomie (zelfstandigheid). Als dit in evenwicht is, creëer je de perfecte leeromstandigheden voor leerlingen. Daar probeer ik in mijn lessen op te focussen.

Christelijk onderwijs

Ik heb bewust gekozen voor Driestar hogeschool omdat ik het heel belangrijk vind om christelijk onderwijs te volgen. De hogeschooldocenten geven mij les vanuit het uitgangspunt dat elk kind een uniek schepsel van God is. 

Ik leer hier ook dat het belangrijk is om het christelijk geloof mee te geven aan leerlingen. Dat moet centraal staat in je leraarschap. Dat doe ik bijvoorbeeld door samen met de leerlingen te bidden. Ze zijn dan heel open. Als ik ze vraag om gebedspunten vragen ze me te bidden voor hun zieke konijn of dat hun vader die voor werk in het buitenland is een veilige terugreis mag hebben. 

Of ze vragen al vanaf maandag of ik wil bidden voor hun verjaardag die dan op vrijdag pas is. Niets is te gek en te raar om op te noemen. Ook kunnen ze schitterende antwoorden geven, daar kan ik echt van genieten. 

Pas vertelde ik het Bijbelverhaal over de verloren zoon. Ik vroeg wat wij hiervan kunnen leren. Een kind, dat meestal best wel stil is, zei: “Dat je bij God altijd mag terugkomen, hoeveel fouten je ook maakt. Hij zal altijd met Zijn armen openstaan.” Dat vond ik zo’n mooi antwoord. Zulke antwoorden kunnen je dan op zo’n moment echt raken.’