‘Neem morgen allemaal een mooie steen mee. Daar gaan we in de les iets mee doen. Nee, ik vertel nog niet wat.’ ‘Kunt u echt niks vertellen, juf?’ Lachend kijk ik m’n klasje aan. ‘Het is een geheim! Tot morgen!’
Als de kinderen de klas uitlopen, hoor ik ze over de verrassing praten. Stiekem ben ik best zenuwachtig. Zullen ze nog denken aan de stenen? En zal de les dan uiteindelijk wel goedgaan? Straks praat ik over de hoofden heen en haken de kinderen af? Of het wordt één grote chaos.
Interactieve les
Vanuit de hogeschool heb ik de opdracht om in mijn groep 5 [S1] een aardrijkskundeles te geven over stenen, waarbij inbreng van de kinderen essentieel is. Zelf heb ik er enorm veel zin in, maar een interactieve les is toch altijd wel een dingetje. Duidelijkheid en enthousiasme zijn dan belangrijk. Door duidelijk te zijn, zorg je dat de interactie niet uit de hand loopt en met je enthousiasme stimuleer je de kinderen om mee te doen. Enthousiast ben ik wel over deze les, maar helder zijn over wat ik van de kinderen verwacht, vind ik nog wel lastig. Consequent zijn vinden veel leerkrachten moeilijk.
Voorpret
‘Juf, we hebben een hele grote steen gevonden!’ Als ik op school aankomen, komen drie jongens uit mijn stageklas direct naar me toe. ‘Gisteren zijn we gaan zoeken juf, speciaal voor u! Hier, kijk maar!’ Benieuwd loop ik met ze mee. ‘Wat goed jongens! Daar kunnen we wel iets moois mee doen.’ Ik voel me trots op hen dat ze zo goed hun best hebben gedaan. ‘Wat gaan we doen dan juf?’ Lachend kijk ik ze aan. ‘Dat is nog een verrassing! Ga nog maar even naar buiten voor de school begint.’
Eigen verhaal bij elke steen
Maar het blijft niet bij deze grote steen. Als de bel gaat, komen bijna alle kinderen uit de klas trots hun steen laten zien. Sommigen hebben een steen die ze ooit van vakantie hadden meegenomen, anderen een kiezelsteen uit de voortuin. Het maakt hen niet uit, en mij ook niet. We zijn blij met wat we hebben en fantaseren daar ons eigen verhaal bij. En dat is waarom ik zo van het onderwijs en van kinderen houd. Het is heerlijk om naar hun verhalen te luisteren!
Pasfoto schetsen
De les wordt een groot succes. ‘Vandaag gaan we een stenenpaspoort maken. Wie weet wat er allemaal op een paspoort staat?’ Vingers schieten de lucht in. Deze kinderen zijn zo leergierig. Ik heb ze eerst uitgelegd hoe stenen ontstaan, hoe ze in Nederland komen en met elkaar hebben we de stenen van alle kinderen bekeken. Nu moeten ze in twee- of drietallen de steen een naam geven, de afkomst bedenken en een pasfoto schetsen. Ze werken in eigen groepjes. Het lukt me om daar duidelijke regels over af te spreken, en de kinderen gaan vol enthousiasme aan de slag. Tevreden kijk ik rond, wat een opluchting dat deze les zo verloopt. Ook de resultaten zijn heel goed. Ik heb het idee dat de kinderen echt iets geleerd hebben over stenen, maar ook over aardrijkskunde in het algemeen. En wanneer een leerling bij de afronding zegt: ‘Juf, dit was zo leuk!’ maakt me dat echt blij. Ik wil juf worden!
