Het is dinsdagmorgen. Mijn laptop geeft de melding dat ik over tien minuten een gesprek heb met Anne-Jet. Anne-Jet is een leerling uit de derde op het voortgezet speciaal onderwijs. We hebben elke week een gesprekje over haar zelfbeeld. Anne-Jet heeft veel negatieve gedachten over zichzelf en heeft moeite met het filteren van prikkels.
Tijdens onze gesprekken moet ik specifieke vragen stellen om een reactie van Anne-Jet te krijgen. Vaak geeft ze als antwoord: ‘Even wachten hoor, even nadenken’. Dan friemelt ze aan haar haren en kijkt ze naar beneden.
Schoudertik
Vandaag haal ik Anne-Jet op uit de techniekles. Ik stap het lokaal binnen en zie dat ze geconcentreerd op haar plek aan het werk is. Ze hoort of ziet me niet en ik moet even op haar schouder tikken om haar aandacht te krijgen. ‘O, ben jij het.’
Nadat ze haar spullen heeft opgeruimd, gaan we op zoek naar een leeg lokaal waar we rustig in gesprek kunnen gaan.
Gesprek tekenen
‘Jij mag kiezen waar we gaan zitten.’ Anne-Jet kiest de bureaustoel uit en ik grap dat ze de allerbeste plek heeft gekozen vandaag. Ze grinnikt even.
Ik heb A3-papier meegenomen en stiften in alle kleuren van de regenboog. Tijdens de gesprekken met Anne-Jet schrijf en teken ik mee met wat ze mij vertelt. Deze tekeningen zorgen voor houvast en structuur tijdens het gesprek. Ik merk dat Anne-Jet het fijn vindt dat ik het gesprek voor haar teken.
Geluiden
‘Hoe gaat het met je, Anne-Jet?’ vraag ik. Ze kijkt me niet aan als ze praat. Dit hoort bij haar en ik houd hier rekening mee door haar ook niet zo vaak aan te kijken als ik een vraag stel. ‘Het gaat wel goed,’ reageert Anne-Jet. ‘We hebben net vakantie gehad en dat was wel moeilijk.’
Ik weet dat ze vooral thuis last heeft van geluiden die haar ouders maken. Zelfs van de meest zachte geluiden kan ze boos worden. Het opmerkelijke is dat Anne-Jet hier op school geen last van heeft.
Online
Op het grote vel papier schrijf en teken ik mee met wat Anne-Jet mij vertelt. Ik vraag door op wat ze thuis heeft gedaan tijdens de vakantie en kom er achter dat ze haar dagen vooral online heeft doorgebracht. ‘Hoeveel uur per dag ben je online geweest?’ vraag ik. Ze telt af op haar vingers.
‘Acht uur per dag ongeveer’, zegt ze. ‘Online zeiden mensen allemaal gemene dingen tegen me en daar werd ik dan boos en verdrietig van.’
‘Zullen we uitrekenen hoeveel uur je deze vakantie in totaal online bent geweest?’ Anne-Jet geeft een knikje als antwoord. Het blijken 56 uren te zijn.
Eigen conclusie
Ik schrijf de som zeven keer acht op het vel papier en onderstreep de cijfers 56. ‘Hoeveel uren zitten er totaal in een week?’ Samen maken we de som. 168 uur.
Van de 168 uur die de vakantieweek telde, is Anne-Jet 56 uur online geweest. Er schieten allerlei reacties door mijn hoofd, maar Anne-Jet verrast me door haar eigen conclusie te trekken.
‘Ik was zoveel online om tot rust te komen en geen last te hebben van geluiden, maar eigenlijk zorgde het ervoor dat ik moe werd in mijn hoofd. Het online zijn gaf me geen rust.’
Als ik ’s avonds door mijn Instagram-feed scrol, moet ik nog steeds denken aan wat Anne-Jet die middag zei. Ook ik denk regelmatig rust te vinden op social media. Maar net als Anne-Jet kom ik elke keer weer tot de conclusie dat online zijn me geen rust geeft.
Over de studie pedagogiek
Wil je meer weten over de studie pedagogiek bij Driestar hogeschool? Lees dan verder.
