Hennely blogt: 'Het beroep van leraar is niet zomaar een baan, het is ook een roeping'

Ik zoek het Bijbelgedeelte op, pak het werkblad en de handleiding van de methode erbij en begin met de voorbereiding. Op naar morgen!

Mattheüs 6: ik vind het een mooi en inspirerend Bijbelgedeelte, maar vooral voor volwassenen. Hoe breng ik dit dicht bij de kinderen? Ik heb nog geen idee.

Toch leg ik de volgende dag de bijbehorende werkbladen op de tafel van de kinderen en na het zingen van een paar psalmen en een gebed start ik met de Bijbelles. Een paar kinderen lezen de eerste verzen voor uit het Bijbelgedeelte en daarna vullen we de eerste vraag in. 

Oprechte vraag

We zijn nog maar net begonnen, of er gaan al twee vingers de lucht in. ‘Lara?’, geef ik een meisje de beurt. ‘Maar juf,’ begint ze, ‘ik vraag me af waarom de Heere God dingen van ons verwacht die we helemaal niet kunnen. Hij weet toch dat we elke dag zondige dingen doen?’ 

Bam, zo ineens wordt mijn twijfel beschaamd: ik hoef het niet dicht bij de kinderen te brengen, het Bijbelgedeelte spreekt zelf al tot hen. Deze pakkende en oprechte vraag vanuit een kinderhart doet me beseffen: deze les kan uitdagender worden dan ik van tevoren had bedacht.

Een goede vraag

Vol verwachting kijkt het meisje, net als de rest van de klas, naar mij. Alsof ze allemaal willen zeggen: dat vraag ik mij eigenlijk ook af. Nu moet ik, als jonge juf, hierop reageren. Ik ga even goed op mijn kruk zitten en begin: ‘Wat een goede vraag stel je. Ik ga mijn best doen hier zo goed mogelijk antwoord op te geven.’ 

Het flitst door mij heen dat het goed is om de kinderen te laten merken dat je als juf geen volmaakt verstand hebt. Je hoeft niet overal een pasklaar antwoord op te hebben. Helemaal als het gaat om Bijbelse zaken. 

Hem liefhebben

‘De Heere God heeft ons geschapen als volmaakte mensen. We waren in staat om niets verkeerds te doen. Maar Hij gaf ons ook een eigen verantwoordelijkheid, en daar hebben wij misbruik van gemaakt. We deden verkeerde dingen en doen dat nog steeds. Maar de Heere heeft ons nog steeds lief en wil ook graag dat wij Hem lief gaan hebben, en daarom vraagt Hij van ons om Zijn wil te doen.’ 

Zo vervolg ik mijn antwoord. Ik zie aan Lara dat aandachtig luistert en nadenkt over mijn antwoord. En blijkbaar doen de andere kinderen dat ook, want er schieten ondertussen al weer vijf vingers de lucht in.

Mijn baan

Juf zijn, het lijkt voor buitenstaanders soms niet meer dan een paar lesjes geven en wat knippen en plakken. Maar tijdens deze Bijbelles voelde ik mij een nietig mensje met een enorme verantwoordelijkheid. Het beroep van leraar is niet zomaar een baan, het is ook een roeping. 

De tijd tikt door, we hadden allang moeten starten met de rekenles. Het maakt me niks uit, want de Bijbelles die me zo moeilijk leek, is zo waardevol geworden. Laat de kinderen maar vragen, denk ik bij mijzelf. Dit is ten diepste waarom ik juf wil worden: ik wil ze zo graag vertellen over God en Zijn genade. 

Vanuit mijn hart klimt een gebed op of de Heere mij wil helpen om de kinderen over Hem te vertellen, en bovenal of Hij het onderwijs dat ik mag geven wil zegenen in hun harten.