Marijn blogt: Meesterfeestje

Joost is een stille jongen, die voor in de klas zit. Een dromer. Hij kan soms minutenlang voor zich uitstaren, compleet in zijn eigen wereld. Ik ben er stiekem jaloers op en zou willen dat ik dat zelf ook eens wat meer kon. Joost is al klaar met zijn rekenwerk en ik zag hem al even voor zich uitstaren. 

Ik laat het even, ik herinner hem er straks wel aan dat er ook nog gewerkt moet worden. Zit maar even lekker te dromen, jongen. Ik beantwoord vragen van kinderen en corrigeer een groepje wat iets anders aan het doen is.

Joost staat op alsof hij een rigoureuze beslissing heeft genomen en met eenzelfde besluitvaardigheid beent hij op me af. Pal voor mij blijft hij staan, zijn armen strak langs zijn lichaam, alsof hij in de houding staat. Ik ben benieuwd naar wat hij te zeggen heeft; in de paar dagen dat ik er ben heb ik nog niet veel met hem gepraat. In tegenstelling tot andere kinderen is hij niet zo toeschietelijk in de omgang.

“Meester”, zegt hij op serieuze toon, terwijl hij me ernstig aankijkt. “Wil je op mijn kinderfeestje komen?” Van alles wat je verwacht, verwacht je nooit hetgeen er komt. Even ben ik verbluft, maar ik probeer ook razendsnel te bedenken hoe ik dit tactisch aan kan pakken. Natuurlijk kan dat niet, maar ik wil zijn initiatief tot contact niet de grond in boren.

“Wat leuk dat je me uitnodigt!”, zeg ik met een oprechte lach en om tijd te winnen vraag ik naar de dag van het feestje en wat er gedaan gaat worden. “Ik zou heel erg graag op je kinderfeestje komen”, vervolg ik daarna, “maar het is een kínderfeestje. Dus dat betekent dat er alleen kinderen kunnen komen, en geen meesters.”

Joost denkt even na en knikt dan dat hij het begrijpt, waarna hij weer op zijn unieke manier terug beent naar zijn stoel. Ik zie geen teleurstelling in zijn gezicht en daar ben ik blij mee. Het doet me goed om van die stille, dromerige Joost zo’n enorm teken van vertrouwen te krijgen. Dankzij Joost vier ik alsnog een feestje; een meesterfeestje in mijn hoofd.